Plastik jest jednym z elementów najczęściej wykorzystywanych przez ludzi do produkcji dużej liczby produktów, takich jak butelki, zabawki, pojemniki i inne. Jednak nie jest ich tylko jeden rodzaj, ale istnieje obszerna klasyfikacja tworzyw sztucznych, którą pokażemy w tym artykule. Zapraszamy do dalszej lektury. Wskaźnik1 Klasyfikacja tworzyw Politereftalan etylenu (PET lub PETE) Polietylen o wysokiej gęstości (HDPE) Polichlorek winylu (PVC) Polietylen o niskiej gęstości (LDPE) Polipropylen (PP) Polistyren lub styropian (PS) różne tworzywa Poliwęglan (PC) Kwas polimlekowy (PLA) Akrylonitryl-butadien-styren (ABS) Włókno Nylon2 Bioplastik3 PDK-Plastik4 Kody SPI do klasyfikacji tworzyw sztucznych Klasyfikacja tworzyw sztucznych Na pierwszy rzut oka, jeśli zwiedzisz wszystkie miejsca w swoim domu lub biurze, zobaczysz szeroką gamę produktów wykonanych z tworzywa sztucznego. Plastik sam w sobie, jak wspomniano wcześniej, jest jednym z najczęściej używanych materiałów na świecie do produkcji wszelkiego rodzaju produktów, jakie można sobie wyobrazić. Łatwo zaklasyfikować wszystko jako „plastikowe”. Jednak klasyfikacja tworzyw sztucznych zwykle dotyczy około 7 rodzajów tych, o których warto wiedzieć. Pełna lista tworzyw sztucznych obejmuje: Politereftalan etylenu (PET lub PETE) Jest wytwarzany przez polimeryzację glikol etylenowy i kwas tereftalowy. Glikol etylenowy jest bezbarwną cieczą pochodzącą z etylenu, a kwas tereftalowy jest krystalicznym ciałem stałym pochodzącym z ksylenu. Po wspólnym podgrzaniu pod wpływem katalizatorów chemicznych, glikol etylenowy i kwas tereftalowy wytwarzają PET w postaci lepkiego stopu, który można bezpośrednio przędzić we włókna lub zestalać w celu dalszej obróbki jako tworzywa sztucznego. Chemicznie rzecz biorąc glikol etylenowy jest diolem, alkoholem o strukturze cząsteczkowej zawierającym dwie grupy hydroksylowe (OH), a kwas tereftalowy jest aromatycznym kwasem dikarboksylowym, kwasem o strukturze cząsteczkowej zawierającym duży sześcioboczny węgiel (albo aromatyczny) i dwie grupy karboksylowe (CO2H). Pod wpływem ciepła i katalizatorów grupy hydroksylowe i karboksylowe reagują tworząc estry (CO-O), które służą jako wiązania chemiczne łączące różne jednostki PET w polimerach długołańcuchowych. Woda jest również produktem ubocznym. Jest to tworzywo sztuczne, które w największym stopniu podlega recyklingowi. Jednak w Stanach Zjednoczonych recyklingowi poddaje się tylko około 20 procent materiału. Butelki i pojemniki PET są zwykle przetapiane i przędzone na włókna do tapicerki lub dywanów. Po zebraniu w odpowiednio czystym stanie, PET można zawrócić do swoich pierwotnych zastosowań i opracowano metody rozbicia polimeru na prekursory chemiczne w celu ponownej syntezy w PET. Numer kodu recyklingu dla PET to 1. Polietylen o wysokiej gęstości (HDPE) Jest produkowany w niskich temperaturach i ciśnieniach przy użyciu wirników Zieglera-Natty i aktywowanego metalocenu lub tlenku chromu (znanego jako katalizator Phillipsa). Brak rozgałęzień w jego strukturze pozwala na gęste upakowanie łańcuchów polimerowych, co skutkuje gęstym, wysoce krystalicznym materiałem o dużej wytrzymałości i umiarkowanej sztywności. Dzięki temperaturze topnienia o ponad 20°C (36°F) wyższej niż LDPE, może wytrzymać wielokrotne narażenie na 120°C (250°F), dzięki czemu można go sterylizować. Z drugiej strony można również wspomnieć, że produkty wytwarzane według tego rodzaju klasyfikacji tworzyw sztucznych obejmują formowane butelki na mleko i środki czystości; śrutowanie wytłaczanych worków do żywności, folii budowlanych i pulpy rolniczej; oraz formowane wtryskowo wiadra, pokrywki, skrzynki na urządzenia i zabawki. W ramach sekcji recyklingu ten rodzaj tworzywa sztucznego można zdefiniować następującym wyliczeniem: 2. Polichlorek winylu (PVC) Jest to rodzaj pochodnej wytwarzanej przez polimeryzację chlorku winylu. Drugie po polietylenie wśród tworzyw sztucznych w produkcji i konsumpcji. Znajduje zastosowanie w szerokiej gamie produktów domowych i przemysłowych, od płaszczy przeciwdeszczowych i zasłon prysznicowych po ramy okienne i wewnętrzne instalacje wodno-kanalizacyjne. Sztywny, lekki plastik w czystej postaci, jest również wykonany w elastycznej „plastyfikowanej” formie. W nomenklaturze stosowanej do recyklingu ten rodzaj klasyfikacji tworzyw sztucznych zajmuje trzecie miejsce. Został przygotowany przez francuskiego chemika Henri Victora Regnaulta w 1835 roku, a następnie przez niemieckiego chemika Eugena Baumanna w 1872 roku, ale został opatentowany dopiero w 1912 roku, kiedy inny niemiecki chemik, Friedrich Heinrich August Klatte, użył światła słonecznego do zainicjowania polimeryzacji chlorku winylu. . Komercyjne zastosowanie plastiku było początkowo ograniczone jego ekstremalną sztywnością; jednak w 1926 podjęto próby odwodornienia go w rozpuszczalniku o wysokiej temperaturze wrzenia, aby uzyskać nienasycony polimer, który może wiązać gumę z metalem. Z drugiej strony to Waldo Lunsbury Semon opracował plastyfikowany PVC, którego obojętny i elastyczny produkt był odpowiedzialny za komercyjny sukces polimeru. Pod marką Koroseal przekształcił plastik w amortyzujące uszczelki, izolację kabli elektrycznych i wyroby z powlekanych tkanin. Jedno z najbardziej znanych zastosowań plastiku rozpoczęło się w 1930 roku, kiedy Union Carbide and Carbon Corporation wypuściły na rynek Vinylite, pochodną, ​​która stała się standardowym materiałem do płyt gramofonowych w Stanach Zjednoczonych. Czysty PVC znajduje zastosowanie w branży budowlanej, gdzie jego sztywność, wytrzymałość i ognioodporność są przydatne w rurach, kanałach, sidingach, futrynach drzwiowych i okiennych. Jest również formowany przez rozdmuchiwanie w przezroczyste i przezroczyste butelki. Ze względu na swoją sztywność musi być wytłaczany lub formowany w temperaturze powyżej 100°C, wystarczająco wysokiej, aby zainicjować rozkład chemiczny (w szczególności emisję chlorowodoru). Rozkład można ograniczyć dodając stabilizatory, którymi są głównie związki metali, takie jak kadm, cynk, cyna czy ołów. Polietylen o niskiej gęstości (LDPE) Jest on wytwarzany z etylenu pod bardzo wysokim ciśnieniem (do około 350 megapaskali lub 350 funtów na cal kwadratowy) i w wysokich temperaturach (do około 660°C lub 110°F) w obecności inicjatorów rdzy. W wyniku tych procesów powstaje struktura polimerowa z długimi i krótkimi rozgałęzieniami. Ponieważ rozgałęzienia zapobiegają zlepianiu się cząsteczek polietylenu w twarde, sztywne układy krystaliczne, LDPE jest bardzo elastycznym materiałem. Jego temperatura topnienia wynosi około 230°C lub XNUMX°F. Wspominając główne narzędzia lub produkty, które mogą być wykonane z tego typu w ramach klasyfikacji tworzyw sztucznych, można powiedzieć, że głównymi zastosowaniami są folie opakowaniowe, torby na śmieci i zakupy, ściółka rolnicza, izolacja kabli i przewody, ściskane butelki, zabawki i artykuły gospodarstwa domowego. Jak większość tworzyw sztucznych objętych klasyfikacją, po recyklingu mają numer, w tym przypadku 4. Polipropylen (PP) Jest to związek gazowy otrzymywany w wyniku krakingu termicznego etanu, propanu, butanu i frakcji naftowej ropy naftowej. Podobnie jak etylen należy do „niższych olefin”, klasy węglowodorów, których cząsteczki zawierają pojedynczą parę atomów węgla połączonych podwójnym wiązaniem. Struktura chemiczna cząsteczki propylenu to CH2 = CHCH3. Jednak pod wpływem katalizatorów polimeryzacji wiązanie podwójne może zostać zerwane i tysiące cząsteczek propylenu połączy się, tworząc łańcuch polimerowy (duża wielojednostkowa cząsteczka). Znaczna część produkcji polipropylenu jest przędzona przez stapianie we włókna, które są wykorzystywane w elementach wyposażenia domu, takich jak tapicerka oraz dywany do wnętrz i na zewnątrz. Istnieje również wiele zastosowań przemysłowych, w tym liny i sznurki, jednorazowe włókniny do pieluch i zastosowań medycznych oraz włókniny do stabilizacji i wzmacniania gleby w budownictwie i drogownictwie. bruk. Zastosowania te wykorzystują twardość, elastyczność, wodoodporność i obojętność chemiczną polimeru. W świecie recyklingu ten członek klasyfikacji tworzyw sztucznych zajmuje 5. Polistyren lub styropian (PS) Ta stosunkowo krucha i sztywna żywica termoplastyczna jest polimeryzowana ze styrenu (CH2 = CHC6H5). Styren, znany również jako fenyloetylen, jest wytwarzany w reakcji etylenu z benzenem w obecności chlorku glinu w celu wytworzenia etylobenzenu, który jest następnie odwodorniany w celu wytworzenia przejrzystego ciekłego styrenu. Monomer styrenu jest polimeryzowany przy użyciu inicjatorów wolnorodnikowych głównie w procesach masowych i zawiesinowych, chociaż stosuje się również metody emulsyjne i roztworowe. Polistyren piankowy jest wykorzystywany do izolacji, opakowań żywności i pojemników, takich jak kubki na napoje, kartony na jajka oraz jednorazowe talerze i tace. Produkty z litego polistyrenu obejmują naczynia formowane wtryskowo, uchwyty na kasety audio i opakowania na płyty kompaktowe. Wiele produktów spożywczych jest przechowywanych na przezroczystych tackach tej pochodnej próżni, ze względu na wysoką przepuszczalność gazów i dobrą przepuszczalność pary wodnej. Zajmuje 6. miejsce w rankingu tworzyw sztucznych w recyklingu. różne tworzywa sztuczne W tej ostatniej klasyfikacji tworzyw sztucznych znajdziemy wszystkie te rodzaje, których nie udało się zaklasyfikować w ramach w/w wytycznych. W takich przypadkach możemy znaleźć kilka przykładów, takich jak między innymi akrylonitryl-butadien-styren, włókno szklane, nylon. Wszystkie te tworzywa, które tworzą tę liczną grupę, identyfikowane są zwykle w parametrach recyklingu liczbą 7. Poliwęglan (PC) Komputer PC został wprowadzony w 1958 roku przez Bayer AG w Niemczech, aw 1960 przez General Electric Company w Stanach Zjednoczonych. Jak opracowali te firmy, PC jest wytwarzany w reakcji polimeryzacji między bisfenolem A, lotną cieczą pochodzącą z benzenu, a fosgenem, wysoce reaktywnym i toksycznym gazem otrzymywanym w reakcji tlenku węgla z chlorem. Powstałe polimery (długie cząsteczki z kilkoma jednostkami) składają się z powtarzających się jednostek, które zawierają dwa pierścienie aromatyczne (benzen) i są połączone grupami estrowymi (CO-O). Głównie dzięki pierścieniom aromatycznym osadzonym w łańcuchu polimerowym PC ma wyjątkową sztywność. Jest również wysoce przezroczysty, przepuszczając około 90 procent światła widzialnego. Od połowy lat 1980. ta właściwość, w połączeniu z doskonałymi właściwościami płynięcia stopionego polimeru, znalazła coraz większe zastosowanie w formowaniu wtryskowym CD. Ze względu na znacznie wyższą odporność na uderzenia niż większość tworzyw sztucznych produkowane są również duże butelki na wodę, nietłukące się szyby, osłony i kaski. Kwas polimlekowy (PLA) Jest to najczęściej używany ekologiczny polimer, a jego biodegradowalność jest kluczowym punktem na rynku. Obecnie znajduje zastosowanie w foliach opakowaniowych, pojemnikach, produktach gastronomicznych i butelkach o krótkim czasie życia. To także obiecujący biopolimer do różnych zastosowań w dziedzinie biomedycyny, wykorzystywany do produkcji implantów i urządzeń opartych na źródłach biologicznych, a także szwów, śrub i rusztowań. Również jako nośnik leków. Ma ogromny potencjał do zastąpienia poliwęglanu (PC), zwłaszcza w produkcji obudów elektrycznych, ponieważ jego koszt jest niższy. Akryle Kolejnym z rodzajów, które mieszczą się w klasyfikacji tworzyw sztucznych, są wszystkie te, które wywodzą się ze związków akrylowych. Są to dowolne z klasy syntetycznych tworzyw sztucznych, żywic i olejów używanych do wytwarzania wielu produktów. Zmieniając odczynniki wyjściowe i proces tworzenia, można wytworzyć materiał twardy i przezroczysty, miękki i elastyczny lub lepką ciecz. Związki akrylowe są wykorzystywane do produkcji odlewów optycznych i konstrukcyjnych, biżuterii, klejów, mas powłokowych oraz włókien tekstylnych. Akrylonitryl-butadien-styren (ABS) Jest to rodzaj klasyfikacji tworzyw sztucznych, który dokonuje się poprzez polimeryzację emulsyjną lub w masie akrylonitrylu i styrenu w obecności polibutadienu. Najważniejszymi właściwościami, jakie posiada, są odporność na uderzenia i wytrzymałość. Ponadto często określają go trzy główne właściwości: płynność, odporność na ciepło i odporność na uderzenia. Monomer styrenowy nadaje ABS dobrą skrawalność, akrylonitryl nadaje mu sztywność, odporność chemiczną i cieplną, natomiast butadien sprawia, że ​​produkt jest twardszy i bardziej elastyczny nawet w niskich temperaturach. Zmiany w proporcjach pierwiastków tworzących ten rodzaj tworzywa sztucznego lub dodanie określonych dodatków pozwalają na wypracowanie różnych stopni określonych właściwości. Z drugiej strony można powiedzieć, że ma niewielką odporność na warunki atmosferyczne i dlatego zaleca się stosowanie go tylko w pomieszczeniach. Dodatkowo należy zauważyć, że jeśli chcesz pracować z tą pochodną, ​​potrzebujesz temperatur, które mogą wynosić od -20 °C do + 80 °C. Włókno szklane Włókna szklane były niczym więcej niż nowością aż do lat 1930. XX wieku, kiedy doceniono ich właściwości termoizolacyjne i elektroizolacyjne i opracowano metody wytwarzania ciągłych włókien szklanych. Nowoczesna produkcja zaczyna się od płynnego szkła pozyskiwanego bezpośrednio z pieca do topienia szkła lub poprzez przetapianie prefabrykowanych perełek szklanych. Aby wytworzyć ciągłe włókno, płyn jest wprowadzany do skuwki, pojemnika, który jest perforowany setkami drobnych dysz, przez które płyn wypływa drobnymi strumieniami. Prądy krzepnięcia są gromadzone w jednym pasie, który jest nawinięty na cewkę. Pasma mogą być skręcane lub zwijane w nici, tkane w tkaninę lub cięte na małe kawałki, a następnie wiązane w maty. Włókna cięte najczęściej powstają w procesie rotacyjnym, w którym drobne strumienie szkła wrzucane są przez otwory na talerzu obrotowym, a następnie rozbijane i wydmuchiwane strumieniem powietrza lub pary. Włókna gromadzą się na ruchomym przenośniku i są zamieniane na wełnę, maty lub arkusze. Wełna z włókna szklanego, będąca doskonałym izolatorem termicznym i akustycznym, jest powszechnie stosowana w budynkach, urządzeniach i instalacjach wodno-kanalizacyjnych. Szklane włókna i pasma zwiększają wytrzymałość elektryczną i oporność formowanym wyrobom z tworzyw sztucznych, takim jak kadłuby łodzi rekreacyjnych, części karoserii samochodowych i obudowy do różnych urządzeń elektroniki użytkowej. Tkaniny szklane są stosowane jako izolatory elektryczne oraz jako pasy wzmacniające w oponach samochodowych. Nylon Jest to dowolny syntetyczny materiał z tworzywa sztucznego, który jest wykonany z poliamidów o dużej masie cząsteczkowej i jest zwykle, ale nie zawsze, wytwarzany jako włókno. Został opracowany w latach 1930. XX wieku przez zespół badawczy kierowany przez amerykańskiego chemika Wallace'a H. Carothersa, który pracował dla EI du Pont de Nemours & Company. Udane wyprodukowanie użytecznego włókna na drodze syntezy chemicznej ze związków łatwo dostępnych w powietrzu, wodzie, węglu lub oleju pobudziło rozwój badań nad polimerami i zaowocowało szybko powiększającą się rodziną tworzyw sztucznych. Nylon może być ciągnięty, formowany lub wytłaczany przez rzędy stopu lub roztworu w celu utworzenia włókien, włókien ciągłych, szczeciny lub arkuszy w celu wytworzenia przędzy, tkaniny i sznurka; i mogą być formowane w produkty formowane. Posiada wysoką odporność na zużycie, wysoką temperaturę i produkty chemiczne. Rozciągnięty przez zimno jest twardy, elastyczny i mocny. Najczęściej znany w postaci grubych i cienkich włókien w wyrobach takich jak skarpetki, spadochrony i włosie, nylon jest również używany w branży formierskiej, zwłaszcza w formowaniu wtryskowym. Można je wytwarzać z kwasu dikarboksylowego i diaminy lub aminokwasu, które mogą ulegać samokondensacji, charakteryzującej się grupą funkcyjną „CONH” na pierścieniu, taką jak ε-kaprolaktam. Zmieniając kwas i aminę, można wytwarzać produkty gumopodobne. Czy to druty, czy w formie, charakteryzują się wysokim stopniem krystaliczności. Pod wpływem napięcia orientacja cząsteczek trwa do momentu, gdy próbka zostanie rozciągnięta do około czterokrotności swojej pierwotnej długości, co jest szczególnie ważne w przypadku włókien. Bioplastik Jest to plastyczny i plastyczny materiał tworzony przez związki chemiczne pochodzące lub syntetyzowane przez drobnoustroje, takie jak bakterie czy genetycznie modyfikowane rośliny. W przeciwieństwie do większości typów, o których wspominamy przy klasyfikowaniu tworzyw sztucznych wykonanych z ropy naftowej, biotworzywa są wytwarzane z zasobów odnawialnych, a niektóre biotworzywa ulegają biodegradacji. Od początku XX wieku rozwój i wykorzystanie tworzyw sztucznych przyspieszyło, a ich użyteczność i znaczenie wzrosły tak bardzo, że trudno wyobrazić sobie bez nich współczesne życie. Obecnie prawie wszystkie tworzywa sztuczne pozyskiwane są z ropy naftowej poprzez chemiczną ekstrakcję i syntezę. Ponieważ tworzywa sztuczne na bazie ropy naftowej generalnie nie ulegają biodegradacji, odpady z tworzyw sztucznych są bardzo trwałe, a ich utylizacja stała się poważnym problemem. Pomimo wysiłków na rzecz zachęcania i wspierania recyklingu, składowiska są wypełniane odpadami z tworzyw sztucznych, które również gromadzą się w środowisku. Dodatkowym problemem związanym z tworzywami sztucznymi ropopochodnymi jest to, że zasoby ropopochodne się wyczerpują. Konserwatywne źródła uważają, że przy obecnym tempie konsumpcji wszystkie znane źródła ropy naftowej na Ziemi zostaną wyczerpane do końca XXI wieku. Ponieważ współczesne życie zależy od tworzyw sztucznych, ropa jest zasobem nieodnawialnym, a odpady z tworzyw sztucznych ropopochodnych zanieczyszczają środowisko, biotworzywa mogą znaleźć długoterminowe, zrównoważone rozwiązanie. Pierwszy znany bioplastik, polihydroksymaślan (PHB), został odkryty w 1926 roku przez francuskiego badacza Maurice'a Lemoigne'a na podstawie jego pracy nad bakterią Bacillus megaterium. Znaczenie odkrycia Lemoigne było pomijane przez wiele dziesięcioleci, głównie dlatego, że w tamtych czasach ropa była tania i dostępna w dużych ilościach. Kryzys naftowy połowy lat 1970. wywołał zainteresowanie znalezieniem alternatyw dla produktów naftowych. Rozwój genetyki molekularnej i technologii rekombinacji DNA po tym okresie napędzał badania, dzięki czemu na początku XXI wieku ustalono struktury, metody produkcji i zastosowania wielu rodzajów bioplastików. Stosowane lub badane biotworzywa obejmowały PHB i polihydroksyalkaniany (PHA), które są syntetyzowane w wyspecjalizowanych drobnoustrojach, a także kwas polimlekowy (PLA), który polimeryzuje z monomerów kwasu mlekowego wytwarzanych w wyniku fermentacji mikrobiologicznej cukrów pochodzenia roślinnego. skrobia. Ponownie można powiedzieć, że degradacja wiązań chemicznych między monomerami w tych tworzywach sztucznych jest powodowana przez mikroorganizmy lub wodę, co sprawia, że ​​bioplastiki są bardzo pożądanymi materiałami do produkcji biodegradowalnych butelek i folii opakowaniowych. Ponieważ produkty degradacji są naturalnymi metabolitami, polimery są interesujące w zastosowaniach medycznych, takich jak opakowania leków o kontrolowanym uwalnianiu i wchłanialne szwy chirurgiczne. Należy zauważyć, że ta klasyfikacja tworzyw sztucznych stanowi obecnie nieznaczną część całkowitej światowej produkcji tworzyw sztucznych. Komercyjne procesy produkcyjne wiążą się z niską wydajnością i wysokimi kosztami. Jednak ulepszenia w inżynierii genetycznej i metabolizmie zaowocowały odmianami drobnoustrojów i roślin, które mogą znacznie poprawić plony i zdolności produkcyjne, jednocześnie obniżając ogólne koszty. Czynniki te mogą w przyszłości rozwinąć rynek biotworzyw. PDK-Plastik Do tej pory prawdopodobnie słyszałeś statystyki, że tylko około 9% tworzyw sztucznych jest faktycznie poddawanych recyklingowi, a reszta trafia na wysypiska śmieci i do oceanów. Aby zwalczyć kryzys plastiku, wielu świadomych ekologicznie ludzi odchodzi od materiału, ale grupa naukowców z Berkeley w Kalifornii próbuje zmienić materiał. Według badań naukowcy opracowali nową formę plastiku, która w rzeczywistości umożliwia zamknięty proces recyklingu bez odpadów. Tworzywo sztuczne nazywa się polidiketoenaminą lub PDK. Ogólnie rzecz biorąc, jest to rodzaj plastiku, który pozwala na obróbkę z poziomu molekularnego, oddzielając każdy z elementów i łącząc je ponownie, aby wykonać to wiele razy, a tym samym sprawić, że plastik będzie prawie użyteczny. . Jego właściwości są bardzo podobne do innych rodzajów tworzyw sztucznych, takich jak nylon, dzięki czemu można z niego wykonać pojemniki do przechowywania wszelkiego rodzaju żywności. Krótko mówiąc, idealny kandydat do klasyfikowania tworzyw sztucznych. Kody SPI do klasyfikacji tworzyw sztucznych W 1988 roku Towarzystwo Przemysłu Tworzyw Sztucznych (SPI) ustanowiło system klasyfikacji, aby pomóc ludziom w prawidłowym recyklingu i utylizacji plastiku. Obecnie producenci stosują ten system kodowania i umieszczają numer lub kod SPI na każdym produkcie, zwykle na dole. Plastik oznaczony kodem SPI 1 wykonany jest z politereftalanu etylenu. Pojemniki te czasami pochłaniają zapachy i smaki z przechowywanej w nich żywności i napojów. Jednak nadal jest to powszechny plastik dla wielu artykułów gospodarstwa domowego i materiałów eksploatacyjnych. Kod SPI 2 oznacza plastik wykonany z polietylenu o dużej gęstości. Produkty te są bardzo bezpieczne i nie ma dowodów na przenikanie chemikaliów do żywności lub napojów. Jednak ze względu na ryzyko zanieczyszczenia ponowne użycie butelki HDPE jako pojemnika na żywność lub napoje nie jest bezpieczne, jeśli pierwotnie nie zawierała żadnego rodzaju substancji jadalnej. Na przykład nie jest wygodne ponowne używanie pojemników na szampon lub mydło do przechowywania sosu pomidorowego. Plastik oznaczony kodem SPI 3 jest wykonany z polichlorku winylu. Ten rodzaj plastiku nie powinien mieć kontaktu z żywnością, ponieważ jest toksyczną i niebezpieczną substancją chemiczną. PVC znajduje się w wielu przedmiotach codziennego użytku, ale jest przede wszystkim przeznaczony do użytku przemysłowego w branży wodno-kanalizacyjnej i budowlanej. Z kolei ta o kodzie SPI 4 jest wykonana z polietylenu o niskiej gęstości. Ten plastik ma tendencję do bycia trwałym i elastycznym. Nie uwalnia również szkodliwych chemikaliów na przedmioty, dzięki czemu jest bezpiecznym wyborem do przechowywania żywności. Kod SPI 5 znajdziesz na plastikowych przedmiotach wykonanych z polipropylenu. Plastik oznaczony kodem SPI 6 jest wykonany z polistyrenu, który można poddać recyklingowi, ale nie jest wydajny. Recykling wymaga dużo energii, co oznacza, że ​​niewiele miejsc go akceptuje. Wreszcie kod SPI 7 służy do wskazania różnych rodzajów tworzyw sztucznych, które nie są zdefiniowane przez pozostałe sześć kodów. Pomyśl o tych odmianach jak o plastiku, ale nie pasują one do zasad społeczeństwa. Jeśli spodobał Ci się ten artykuł o rodzajach i klasyfikacji tworzyw sztucznych i chcesz dowiedzieć się więcej na inne ciekawe tematy, możesz sprawdzić poniższe linki: Jak zapobiegać zanieczyszczeniu powietrza Zabawne zajęcia Sortowanie odpadów Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij tutaj.