To jest część kolekcji artykułów o konsolach do gier. Przeczytaj wprowadzenie do całości. PEGI: kupuj z głową PEGI to skrót od Pan European Game Information, czyli Ogólnoeuropejskiego Systemu Klasyfikacji Gier. Do użytku wszedł on w 2003 roku, a w obecnej chwili jest stosowany w 32 krajach europejskich, w tym również - oficjalnie od 2009 roku - w Polsce. Dzięki niemu możemy szybko się dowiedzieć, czy gra jest odpowiednia dla naszego dziecka. Choć klasyfikacja ta nie jest w Polsce nakazana prawem, niemal wszystkie produkcje dostępne w sklepach podlegają tej ocenie. Znaczki PEGI z reguły znajdujemy z tyłu pudełka z grą. Jeżeli chcemy kupić grę w cyfrowej dystrybucji, informacji na temat klasyfikacji należy szukać albo na stronie sklepu, albo na witrynie wydawcy. Informacji można zasięgnąć także na oficjalnej stronie PEGI. Klasyfikacja PEGI jest znacznie bardziej miarodajna niż na przykład wygląd okładki gry. Warto też dodać, że PEGI odnosi się także do jej złożoności i poziomu trudności. Czterolatek będzie miał problem z przejściem gry oznaczonej jako PEGI 7 albo 12. Gry te są bardziej rozbudowane i skomplikowane, zarówno od strony technicznej, jak i fabularnej. PEGI 3: treść gier oznaczonych w ten sposób uznaje się za odpowiednią dla wszystkich grup wiekowych. Dopuszczalna jest pewna ilość przemocy w komicznym kontekście (zwykle podobna do prezentowanej w kreskówkach typu Królik Bugs czy Tom i Jerry). Dziecko nie powinno utożsamiać postaci pojawiających się na ekranie z postaciami rzeczywistymi. Gra nie powinna zawierać dźwięków ani obrazów, które mogą przestraszyć dziecko. Nie powinny w niej występować wulgaryzmy. PEGI 7: treści odpowiednie dla odbiorców od siedmiu lat wzwyż. Gry, które w innym przypadku zostałyby zakwalifikowane do grupy 3, lecz zawierają dźwięki lub sceny potencjalnie straszące najmłodszych odbiorców. PEGI 12: produkcje pokazujące przemoc o bardziej realistycznym charakterze, skierowaną przeciw postaciom fantastycznym. Także nierealistyczna przemoc wobec postaci ludzkich lub rozpoznawalnych zwierząt. W tej kategorii wiekowej dopuszczalna jest nieco bardziej dosłowna nagość. Ewentualne wulgaryzmy muszą mieć łagodny charakter i nie mogą zawierać odwołań do seksu. PEGI 16: ten symbol jest nadawany, jeżeli przemoc lub aktywność seksualna wyglądają tak jak w rzeczywistości. Młodzież od szesnastu lat wzwyż może być wystawiona na brutalniejsze wulgaryzmy, sceny pokazujące używanie tytoniu lub narkotyków oraz sceny popełniania przestępstw. PEGI 18: za gry tylko dla dorosłych uznaje się produkcje przedstawiające daleko posuniętą przemoc i/lub specyficzne rodzaje przemocy. Daleko posunięta przemoc jest najtrudniejsza do zdefiniowania, ponieważ jest to pojęcie bardzo subiektywne, ale ogólnie można ją określić jako sceny przemocy powodujące u widza uczucie odrazy. Oznaczenia wiekowe PEGI w Polsce. Liczby oznaczają minimalny sugerowany wiek odbiorcy PEGI: dodatkowe oznaczenia Kategoria wiekowa to nie wszystko, co oferuje system PEGI. W jego ramach opracowano także ikony, które w prosty sposób opisują, jaki rodzaj treści zawiera gra. Warto pamiętać, że wiele dzisiejszych gier otrzymuje nową zawartość za pośrednictwem łatek i aktualizacji, które mogą wpłynąć na klasyfikację PEGI. Wulgarny język: w grze jest używane nieocenzurowane słownictwo. Dyskryminacja: pokazywanie przejawów nietolerancji albo materiałów, które mogą do niej zachęcać. Narkotyki: w grze pojawiają się nawiązania do narkotyków lub jest pokazane ich zażywanie. Strach: gra może przestraszyć. Hazard: treści, które zachęcają do uprawiania hazardu lub go uczą. Seks: nagość, zachowania seksualne albo nawiązania do zachowań o charakterze seksualnym. Przemoc: gra zawiera elementy przemocy. Online: gra ma wieloosobowe tryby internetowe. W sieci można trafić na niestosownie zachowujących się graczy. Oznaczenia PEGI opisujące rodzaje potencjalnie nieodpowiednich treści zawartych w grach wideo Kontrola rodzicielska: PlayStation Kontrola rodzicielska w PS4 pozwala na określenie siły zabezpieczeń Systemowe ustawienia konsol pozwalają na ograniczenie dostępu do niektórych treści, a nawet zablokowanie wybranych funkcji urządzenia. Firma Sony pozwala na zastosowanie kontroli rodzicielskiej w przypadku PlayStation 4 jak i starszej PS3. Po ustawieniu czterocyfrowego kodu dostępu osoba upoważniona może decydować o zablokowaniu gier, filmów Blu-ray oraz stron internetowych nieprzeznaczonych dla młodszego odbiorcy. Blokada opiera się na klasyfikacji mediów w kilkustopniowej skali - na jej podstawie urządzenia decydują, czy dana gra lub film na płycie będą dostępne dla użytkownika podlegającego kontroli. Istnieje także możliwość utworzenia profilu nadrzędnego dla osoby dorosłej i podrzędnego dla dziecka, zawierającego zdefiniowane ograniczenia. Po zalogowaniu na konto podrzędne nie będzie można na przykład robić zakupów w sklepie cyfrowej dystrybucji PlayStation Store. Kontrola rodzicielska: Xboksy Microsoft, producent konsol z rodziny Xbox, oferuje bardzo podobne rozwiązania - zablokowanie dostępu do wybranych gier oraz funkcji sieciowych swoich urządzeń. Pojawia się tu jeszcze jedna, ciekawa opcja - ustalenie limitu czasowego na korzystanie z konsoli. Dzięki takiej funkcji rodzic może w łatwy sposób określić, ile dziecko może spędzić na graniu w skali dnia lub tygodnia. Funkcje kontroli rodzicielskiej w systemie konsoli Xbox One. Rodzic sam decyduje, ile czasu i w co będzie grało dziecko Kontrola rodzicielska: inne systemy System Windows również pozwala zakładać profile dla dzieci Ustawienia kontroli rodzicielskiej dostępne są na konsolach przenośnych, takich jak PlayStation Vita czy Nintendo 3DS. Także smartfony oferują między innymi zabezpieczania przed nieautoryzowanymi zakupami w sklepach z aplikacjami i blokadę mikropłatności w grach. Jest także wiele aplikacji zewnętrznych producentów, które oferują podobne funkcje. Informacji dotyczących tego, jak korzystać z funkcji kontroli rodzicielskiej, powinniśmy szukać w dokumentacji dołączonej do urządzenia. Przy okazji warto dodać, że kontrolę rodzicielską ma również system Windows. Pozwala ona między innymi na ograniczenie dostępu do wybranych programów (w tym gier) i określenie limitów czasowych na zabawę. Jeśli to dla nas za mało, możemy skorzystać z oprogramowania zewnętrznych producentów, które pozwala np. na ograniczenie dostępu do gier, wskazanych stron internetowych oraz funkcji systemu. Sprawdź grę na własnej skórze Jeśli wolimy samodzielnie sprawdzić, co zawiera gra, oglądamy w sieci jej zwiastuny, przeglądamy materiały na stronie producenta i w serwisach poświęconych grom. Warto także samemu pograć w tytuł wybrany dla dziecka. A jeszcze lepiej - grać razem z nim. Wiele produkcji dla najmłodszych oferuje zabawę wieloosobową w gronie rodziny. Od leczenia skutków skuteczniejsza może okazać się profilaktyka. Warto zatem porozmawiać z dzieckiem na temat tego, ile czasu może spędzać na grze, po jakie gry może sięgać, a po jakie nie i dlaczego. Istotne może być również to, jak dziecko traktuje gry, do których ma dostęp - niektóre elementy, bezpieczne dla większości rówieśników, dla naszego dziecka mogą być postrzegane przez nich w zupełnie inny sposób. Wiele gier jest tworzonych z myślą o całej rodzinie - warto zapytać sprzedawcę, czy wybrana produkcja pozwala na rozgrywkę wieloosobową na jednej konsoli Granie online a bezpieczeństwo dziecka Rozgrywka online wystawia na kontakt z innymi użytkownikami, niektórzy mogą się zachowywać nieprzewidywalnie Gry pozwalające na rozgrywkę wieloosobową zasługują na szczególną uwagę rodzica. Na podstawie oznaczeń PEGI trudno przewidzieć, w jaki sposób dziecko wejdzie w interakcję ze współgraczami. Z reguły gry sieciowe oferują komunikację z innymi poprzez czat tekstowy lub komunikację głosową. Nim pozwolimy dziecku na rozgrywkę w sieci, warto przeprowadzić mały rekonesans - prześledzić rozmowy, które toczą się na czacie lub za pośrednictwem komunikacji głosowej. Może się zdarzyć, że inni użytkownicy - wbrew zasadom netykiety - będą na przykład używać niecenzuralnych słów. Jeśli uznamy, że dana społeczność online nie jest odpowiednia dla dziecka, dowiedzmy się, czy gra pozwala na zablokowanie tego typu funkcji. Komunikacja w obrębie gry niesie ze sobą także inne zagrożenia - warto porozmawiać z dzieckiem i uczulić je, aby nie zdradzało nieznanym swojego wieku lub miejsca zamieszkania oraz aby informowało nas o przypadkach podejrzanych rozmów z nieznajomymi osobami. Pod tym względem gry wideo podlegają tym samym prawom, co serwisy społecznościowe lub wszelkiego rodzaju czaty internetowe. Czasem trafia się gracz, który nie jest tym, za kogo się podaje.